Opublikowano 23.02.2022
Autor: Bogna Zaborowska
Celowe, utylitarne wzmacnianie edukacyjne jednostki szczególne w wymiarze merytorycznym i intelektualnym ma sens, gdyż jest pozytywną wartością dodaną. To ważna potrzeba, kiedy myślimy i zamierzamy dokonać w naszym życiu osobistego wzrostu naszej jednostkowej predyspozycji, czyli rozwoju, możliwości realizacji danych nam zadań (lub nowych wyzwań), wizerunku czy ogólnie mówiąc kariery zawodowej lub miejsca w społeczeństwie. Kształtowanie ustawiczne to zainteresowanie się wzmacnianiem swojej wiedzy i umiejętności poprzez edukację, to ważna, a nierzadko zasadnicza inwestycja, która pozwala nam osiągnąć zamierzone cele, nie tylko w środowisku pracy.
Z praktyki wynika, że inwestowanie w własny rozwój powinno zwrócić poniesione koszty (materialne, czasowe, wynikające z życia rodzinnego, towarzyskiego itp.). W postaci podniesienia własnej wartości, uatrakcyjnienia na rynku pracy, w danym nam środowisku pracy (rozwój ścieżki zawodowej), usprawnienia funkcjonowania w różnych pozazawodowych obszarach życia.
Na doskonalenie, naukę nigdy nie jest za późno. Pamiętać jednak należy aby realizacji edukacyjnej towarzyszył wybór odpowiedniego momentu, tak ze względu na potrzebę chwili czy jakiegoś docelowego, planowanego zdania.
Edukacja w zależności od potrzeb i możliwości jednostki musi dotyczyć tak uzupełnienia posiadanej wiedzy i umiejętności jak również uzyskania nowych, specjalistycznych
lub interdyscyplinarnych , co powinno owocować dalszym rozwojem zawodowym, nowymi kompetencjami jak i osobistym rozwojem intelektualnym.
Argumentem, że warto inwestować w edukację dla dobrego funkcjonowania w firmie jest też fakt, że nabyte kompetencje, nowe zasady wiedzy jako podstawy do realizacji zadania, wykonywania danych prac wynikających ze stosunku pracy, mogą spowodować, że stajemy się właściwymi do wykonywania wysoko specjalistycznych, odpowiedzialnych czynności wymagających samodzielnych decyzji, a przełożeni obdarzą nas dużym zaufaniem. Inwestowanie w siebie poprzez edukację formalną czyli w instytucjach uczących czy nieformalne tj. samodoskonalenie, korzystanie racjonalne
z doradztwa i doświadczeń wynikających z pracy zespołowej to wzbogacenie osobistego kapitału merytorycznego i intelektualnego, droga do budowania pożądanych kompetencji zawodowych.
„Kompetencje pracownicze to wszystkie związane z pracą cechy osobowości pracownika: wiedza, umiejętności, wartości, postawy, na których opiera się, aby dobrze wykonywać powierzoną mu pracę.” [M. Armstrong]
Jeżeli chcemy być spełnionymi zawodowo, rozwijać się, awansować, wzmacniać swoją pozycję społeczną, to musimy pamiętać, że ta ścieżka zawodowa prowadzi poprzez edukację. We współczesnej praktyce zawodowej, to każdy pracownik jest odpowiedzialny za własny rozwój, co nie znaczy, że wielu pracodawców nie inwestuje w rozwój pracowników, a umożliwia mu osiąganie przyjętych celów oraz ocenę postępów. Różne są tu formy, metody, angażowane środki. W ten sposób buduje się kapitał intelektualny organizacji, a w węższym ujęciu to kapitał ludzki rozumiany jako wiedza, zdolności, umiejętności niezbędne dla uzyskania przyjętych celów i umotywowany pracownik.
W pracy zawodowej jak i w życiu prywatnym warto inwestować w nabywanie i poszerzanie wiedzy, umiejętności, kompetencji komunikacyjnych, jako niezwykle ważnego czynnika budującego pożądane stosunki międzyludzkie. Głównym sensem tego rodzaju działań edukacyjnych , inwestowania w sprawność komunikacyjną ułatwia niewątpliwie wykonywanie pracy, w tym radzeniu sobie w trudnych sytuacjach, w tym sytuacjach konfliktowych, służy też wzmacnianiu w organizacji kultury organizacyjnej.
Uzyskanie kompetencji komunikacyjnych i umiejętności kształtowania relacji międzyludzkich w środowisku pracy „jest źródłem stymulacji człowieka, pobudza jego aktywność, ukierunkowuje zachowania i tworzy podstawy organizacji zachowania [Z. Ratajczyk].
Sens inwestowania w edukację własną jest niezwykle istotny i wydaje się oczywisty w stosunku do kadry kierowniczej, która posiada bardzo dobre wykształcenie ogólne i specjalistyczne, to powinna permanentnie, stale aktualizować wiedzę i umiejętności. W jednym lub kilku zasadniczych dla firmy obszarach, szczególnie inwestować w edukację z zakresu nowoczesnych form zarządzania, zasad dotyczących praktycznego stosowania w komunikacji wewnętrznej i zewnętrznej nowoczesnych środków elektronicznego przekazu, czy doskonaleniu biegłości jeżyka obcego.
„Menadżer jest architektem swojej własnej kariery, projektuje i buduje ją poprzez doskonalenie” [A. Koźmiński]
Racjonalnie myśląc trudno uznać, że inwestowanie w siebie nie ma sensu. Inwestowanie we własny rozwój poprzez edukację jest immamentnym składnikiem dążenia człowieka do wzrostu szeroko rozumianego. Doskonalenie swojej wiedzy i umiejętności – mimo często dużych kosztów finansowych i pozamaterialnych jak np. czas, niedogodności rodzinne i towarzyskie – stwarza jednostce różne możliwości wybierania lub wzmacniania karierze zawodowej, uzyskanie tytułu naukowego, uprawnień, polepszenie jakości życia materialnego i społecznego, prestiżu, wzmacniania psychiki i osobowości. Chociaż czasami nasza nauka edukacyjna, nasz trud okazuje się nieutylitarny, nie spełnia oczekiwań to jednak warto. Nikt nie odbierze nam satysfakcji z osobistego wyedukowania się, chyba że nasz inwestycja była nieprzemyślana, przekroczyła nasze możliwości percepcji wiedzy, lub był marnym poziomem nauczania, ale to już zupełnie inna historia…
Bibliografia:
- Armstrong: Zarządzanie zasobami ludzkimi, Kraków, Dom Wydawniczy ABC, 2000, s. 242
- Koźmiński: Zarządzanie. Teoria i Praktyka, Warszawa, Wydawnictwo PWN, 2013, s. 76